Je moet maar durven…

We kunnen rustig stellen dat het coronavirus de spelregels van ons doen en laten -wereldwijd- behoorlijk in de war heeft geschopt. Het voelt een beetje alsof moeder aarde ons allemaal naar onze kamer heeft gestuurd om na te denken wat we hebben gedaan.

Over geld bijvoorbeeld. De laatste decennia is alleen de factor geld overgebleven als meetinstrument voor het bepalen van waarde. Maar als de waarde alleen nog maar wordt gedefinieerd aan de hand van geld en winst, dan wordt uit het oog verloren wat daadwerkelijk van belang is: gezondheid, ons milieu, oprechte aandacht voor mens en omgeving, sociale cohesie en rust om maar wat te noemen.

Zo realiseren wij ons door het coronavirus dat we bijvoorbeeld in tijden van nood veel meer hebben aan de vitale beroepen, aan banen die écht waarde toevoegen dan aan de egotrippers op de Zuidas. Zorgmedewerkers, leraren of de politie, beroepsgroepen die jarenlang bezuiniging op flexibilisering om de oren kregen, worden, begeleid door landelijk applaus vanaf balkons, tot helden verheven en krijgen de erkenning die ze verdienen. Dat is van waarde.

Ook als we straks weer allemaal naar kantoor mogen, zal een deel van ons thuis blijven werken. Dat geldt ook voor de werknemers die dat voor de coronacrisis niet mochten, omdat hun baas geen vertrouwen durfde te geven en koudwatervrees had. In razend tempo hebben wij online vergaderen geleerd. Sceptische bedrijven zijn een stuk positiever geworden nu ze gezien hebben dat we toch werk gedaan krijgen vanaf de keukentafel. Ook dat is van waarde. En we hebben maar weer bewezen hoe goed we zijn in improviseren, schakelen, veranderen en naar andere manieren zoeken om onze doelen te realiseren.

Door de prikkels die we nu krijgen hebben wij de kans om zaken anders aan te pakken. Want spring ik straks echt nog in de auto voor een vergadering? Dat lijkt me sterk. We gaan sowieso meer thuiswerken, scholen zetten meer in op online-onderwijs en de bezorging van boodschappen en maaltijden groeit nu echt groot. En we worden daarvoor meteen beloond. Dan maakt dat nieuw gedrag een grote kans heeft om te beklijven. Maar het is duidelijk dat er niet veel mensen meer op balkons zullen staan te zingen.

Joost, een cliënt van mij, blijkt enorm veel baat te hebben bij het inplannen van tijd voor ontspanning en eens helemaal niet doen. Zo staat het ook in zijn agenda: “lummelen”. Je moet maar durven in deze tijd. Zijn balans gaat niet over werk en privé maar over inspanning en ontspanning. Niet de hoeveelheid werk neemt hij als uitgangspunt maar de hoeveelheid tijd die hij beschikbaar heeft. Joost bepaalt voor zichzelf hoeveel tijd hij wil werken en hoeveel privé tijd hij wil om een goede balans te creëren. Dat betekent bewust keuzes maken en consequenties aanvaarden. Dat kan heel waardevol zijn. Zo heb ik sinds de corona tijd mijn fietsen weer uit de schuur gehaald. Met terugwerkende kracht snap ik werkelijk niet waarom mijn werk de afgelopen jaren altijd voorrang heeft gekregen op het heerlijke knallen op de mountainbike. Er is een verschil tussen de dingen goed doen en de goede dingen doen.

Ga daarom na wat nu anders blijkt dan je altijd had gedacht, en gebruik die kennis. Waar hecht je waarde aan en hoeveel aandacht krijgt dat van je? Het najagen van doelen in de hoop dat je stopt met verlangen, is een illusie. Door verlangen naar meer, ontstaat onrust. De sleutel tot een goed leven is niet de obsessie met geld, groter, duurder en meer maar het is het belang inzien van minder, van vrijheid, van wat oprecht is en belangrijk. Waardevol is de kunst van tevredenheid verstaan. Daar kan geen normaal denkend mens op tegen zijn.

Dick Pieters is mede-oprichter van PROF Company, kennispartner bij Groei door doen, columnist en eigenaar van trainingsbureau IGNIUS. Als consultant, trainer en businesscoach houdt hij zich bezig met het begeleiden van veranderingstrajecten bij bedrijven en het ontwikkelen van mensen, teams en organisaties. Meer informatie via https://www.ignius.nl      

Interessant? Deel deze column!